Międzynarodowa Stacja Kosmiczna „Europa”

Oficjalny komunikat Państwowej Agencji Prasowej w sprawie polskiej misji kosmicznej na MSK „Europa”

Podcast: Play in new window | Download

Charakterystyka pierwszej Międzynarodowej Stacji Kosmicznej „Europa”

MSK „Europa”  jest wspólnym kosmicznym przedsięwzięciem podjętym z inicjatywy Związku Radzieckiego przez bratnie agencje kosmiczne Polskiej Republiki Demokratycznej, Republiki Czechosłowackiej oraz Ludowo-Demokratycznej Republiki Węgier. Na bazie doświadczeń zgromadzonych przez pionierów kosmonautyki w programach Salut i Ałmaz, pokojowe demokracje ludowe Europy Środkowej postanowiły wspólnie wykonać krok ku gwiazdom, aby w dalszej przyszłości dołączyć do starszych radzieckich towarzyszy na Srebrnym Globie.

MSK „Europa” zapewni kosmonautom z bloku wschodniego własny poligon ćwiczebny, a inżynierom i naukowcom naszych socjalistycznych ojczyzn umożliwi dalszą pracę doświadczalną. Wykorzystując dotychczasowe doświadczenie naszych socjalistycznych braci oraz w oparciu o nasze własne loty w kosmos u ich boku zaprojektowaliśmy stację, na której ludzie będą mogli pracować w sposób nieprzerwany i wydajny, służąc swoją wiedzą rozwojowi socjalistycznej nauki.

Nazwa przedsięwzięcia w językach bratnich narodów biorących udział w budowie:

• Международная Космическая Cтанция „Европа„
• Mezinárodní Kosmická Stanice „Evropa„
• A Nemzetközi Űrállomás „Európa„

Dane ogólne MSK „Europa”

• Parametry orbity: perygeum: 219 km, apogeum: 278 km, nachylenie 51,6°. Okres obiegu: 92 min.
• Długość osiowa całkowita w konfiguracji docelowej: 43,6 m. Maksymalna średnica: 4,20 m.
• Całkowita objętość hermetyzowana: 295 m³.
• Załoga: czworo kosmonautów (stała), sześcioro (maksymalna).
• Zasilanie panelami słonecznymi, sumarycznie średnio 12 kW.
• Możliwość dokowania promów załogowych typu Sojuz (maksymalnie 3 jednocześnie), myśliwców typu TKS (maksymalnie 2 jednocześnie), statków automatycznych typu Progress (maksymalnie teoretycznie 4 jednocześnie, praktycznie – 2).

Okres budowy: od czerwca 1985 do lutego 1986 roku. Starty z poszczególnymi modułami MSK odbędą się z kosmodromów w Gołdapi, Budkovcach i kosmodromu Bajkonur.

 

Moduły MSK „Europa” (na diagramie od lewej).

• Radziecki moduł laboratoryjno-eksperymentalny „Bajkał” (kolor zielony)

Moduł laboratoryjny oparty na wykorzystywanych w radzieckim programie Salut modułach Kosmos. Przycumowany na stałe do dziobowego węzła modułu „Mazovia”,

Planowana data wyniesienia w przestrzeń: grudzień 1985 roku z kosmodromu Bajkonur.

Pojemność hermetyzowana: 45 m³. Długość: 12 m. Rozpiętość paneli słonecznych: 17 m.

Zadania – orbitalne laboratorium badawczo-obserwacyjne. Zapewnia dodatkowe sterowanie położeniem MSK „Europa”.

• Polski moduł mieszkalno-eksperymentalny „Mazovia” (kolor czerwony)

Jeden z dwóch głównych modułów stacji, oparty na radzieckim projekcie długookresowych stacji orbitalnych DOS, zacumowany węzłem rufowym do GWD.

Data wyniesienia w przestrzeń: 20 czerwca 1985 roku z kosmodromu w Gołdapi.

Pojemność hermetyzowana: 90 m³. Długość: 14,6 m. Rozpiętość paneli słonecznych: 17 m.

Zadania – moduł bazowy i mieszkalny. Dodatkowe stanowiska eksperymentalne. Maksymalna załoga: troje kosmonautów.

Dziobowy węzeł dokujący posłuży do połączenia ze stacją modułu „Bajkał”.

Przygotowany i zmontowany w Instytucie Inżynieryjnym przy Centrum Kosmicznym im. Konstantego Ciołkowskiego przez polskich specjalistów kosmiki przy współpracy z inżynierami radzieckimi.

• Czechosłowacki moduł mieszkalno-eksperymentalny „Bohemia” (kolor niebieski)

Jeden z dwóch głównych modułów stacji, oparty na radzieckim projekcie długookresowych stacji orbitalnych DOS, zacumowany węzłem rufowym do GWD.

Planowana data wyniesienia w przestrzeń: 2 lipca 1985 roku z kosmodromu w Budkovcach.

Pojemność hermetyzowana: 90 m³. Długość: 14,6 m. Rozpiętość paneli słonecznych: 17 m.

Zadania – moduł bazowy i mieszkalny. Dodatkowe stanowiska eksperymentalne. Maksymalna załoga: troje kosmonautów.

Dziobowy węzeł dokujący służyć będzie cumowaniu bezzałogowych automatycznych statków transportowych Progress oraz radzieckich myśliwców kosmicznych „TKS”. W przyszłości może posłużyć do cumowania dodatkowego modułu eksperymentalnego typu „Bajkał”. W razie konieczności może zostać w trybie specjalnym przystosowany do pełnienia funkcji śluzy umożliwiającej wyjście kosmonautów w otwartą przestrzeń.

Przygotowany i zmontowany w Czeskim Państwowym Instytucie Kosmiki im. Jana Purkyně przy współpracy z inżynierami radzieckimi.

• Węgierski moduł laboratoryjny „Panonia” (kolor brązowy)

Główny moduł laboratoryjny MSK „Europa”, oparty na radzieckim projekcie modułów laboratoryjnych Kwant, zacumowany węzłem rufowym do GWD.

Planowana data wyniesienia w przestrzeń: styczeń / luty 1986 roku z kosmodromu w Budkovcach.

Pojemność hermetyzowana: 65 m³. Długość: 14 m. Rozpiętość paneli słonecznych: 19 m.

Zadania – laboratorium i obserwatorium orbitalne. Dodatkowe systemy zasilające. W laboratorium „Panonia” znajdzie się śluza umożliwiająca spacery kosmiczne. Stanowiska badawcze do jednoczesnej pracy dla trzech kosmonautów (w trybie standardowym) lub dla jednego kosmonauty-badacza oraz jednego kosmonauty odbywającego spacer w otwartej przestrzeni (w trybie śluzy).

Aktualnie montowany w Narodowym Węgierskim Instytucie Technik Kosmicznych im. Károly Mórawetza przy współpracy z inżynierami radzieckimi.

• Główny węzeł dokujący GWD (kolor żółty)

Data wyniesienia w przestrzeń: 20 czerwca 1985 roku (wraz z modułem „Mazovia”).

Pojemność hermetyzowana: 5 m³. Średnica: 2,4 m.

Zadania – moduł dokujący, łączący trzy główne moduły MSK. Umożliwia stałe, hermetyzowane połączenie z modułami orbitalnymi oraz cumowanie załogowych statków typu Sojuz i bezzałogowych promów transportowych typu Progress. Moduł nie umożliwia bezpośredniego wyjścia kosmonautów w przestrzeń.

Na dwóch z czterech węzłów horyzontalnych (osiowo w płaszczyźnie orbitalnej) zacumowane sztywno będą moduły mieszkalne, na górnym węźle wertykalnym – moduł laboratoryjny.

Pozwala na jednoczesne cumowanie do MSK maksymalnie trzech statków załogowych typu Sojuz lub bezzałogowych promów typu Progress (na węzłach horyzontalnych i wertykalnym) lub jednego myśliwca TKS (na dolnym węźle wertykalnym).

W przyszłości dolny węzeł wertykalny posłużyć może do rozbudowy MSK o kolejne moduły mieszkalno-badawcze typu DOS lub laboratoryjne typu Kwant, rozszerzające możliwości MSK.

Przygotowany i zmontowany w Instytucie Inżynieryjnym przy Centrum Kosmicznym im. Konstantego Ciołkowskiego przez polskich specjalistów kosmiki.

 

(W materiale wykorzystano grafiki pochodzące z projektu MIR Hardware Heritage, dostępne na wolnej licencji w domenie publicznej oraz materiał dźwiękowy z czołówki programu Dziennik Telewizyjny z roku 1958).