DzL 020 – Pożegnanie przy grillu
Opis do odcinka jest tak długi, że by się tu nie zmieścił. Jest całe mnóstwo różnych rzeczy. Serio.
Opis do odcinka jest tak długi, że by się tu nie zmieścił. Jest całe mnóstwo różnych rzeczy. Serio.
Na rowerach przemykamy przez drogi między nadwiślanymi wsiami, dyskutując o niebie, łąkach, samolotach, bogactwie, aspiracjach, koparkach, minionych latach i pomnikach. A także o paru innych rzeczach. Słuchamy żab, świerszczy i ptaków, obserwujemy motocykle, samochody i traktory. Oraz to co zwykle.
Spod zamkniętej fabryki papieru w Mirkowie, znad stawu, z miejsca, gdzie nigdy jeszcze byliśmy, idziemy przez park w Mirkowie i dalej, wzdłuż łąk, w kierunku Grapy. Leje deszcz, a my opowiadamy sobie smętne wspomnienia, spieramy się o daty, rozgryzamy narodową historię i próbujemy ustalić, kim był Marian Jaworski. Jednym słowem – drugi z odcinków jeden-na-jednego w Dziadach z Lasu.
Dwie historie prawdziwe z odmętów dziejów, a konkretnie z pierwszej połowy lat 90. XX wieku.
Na moście dwóch dziadów płynie powolnie przez wieczór, z wodą pod stopami i piwem w ręku, przechodząc gładko od lotów kosmicznych, przez dzieci, wspomnienia z młodości, topografię z miasta, nowe gry, stare gry, sprzęt komputerowy aż do współczesnej polskiej muzyki. Po drodze robiąc dygresje.
W brzozowym zagajniku, niedaleko torów kolejowych, czterech dziadów popija piwo, rozmawia o podtopieniach w lubelskiem, wychowaniu dzieci i porno. Ze Scooby Doo. W ponadgodzinnej dawce chaosu niczym nieskrępowanego Dziady z Lasu wracają do swoich najwcześniejszych korzeni w iście okropnym stylu, wylewając potoki myśli nieczystą mową ojczystą. Lecą bluzgi bardzo.
O przemijaniu, które obserwowałem z synem.
Jesteśmy świadkami niezwykłego wydarzenia. Dziady porzucają matecznik i ruszają przed siebie, na wycieczkę krajoznawczą, na której historia nowa przeplata się z dawną i jeszcze dawniejszą, gdzie geografia traci znaczenie, chociaż bywa podmiotem rozmowy. Pierwszy taki w historii audycji odcinek, który przełamuje dotychczasowy schemat.
O nowym, lokalnym podcaście historycznym.
Śnieg pokrywa miasto coraz grubszą warstwą, a my brniemy najpierw do niestniejącej już oczyszczalni ścieków, a potem po grobli przez łąki zanurzamy się w zasypanym lesie, aby skończyć pod wodospadem. Przy okazji gadamy o mieście, krótko o antysemityzmie i ksenofobii, potem historii, zimie, a także wpadamy w tony liryczne i zachwycamy się przyrodą. A w przerwach ja robię zdjęcia.